صبر واژه ای ستودنی و با ارزش است. چرا که معنایی ارزشمند دارد و برخورداری از این نعمت، راههای دشوار را هموار می سازد. صبور بودن را می توان یکی از راههای به آرامش رسیدن و دوست داشتن خویشتن نامید. افراد صبور بیش از سایرین مورد پذیرش هستند. تحمل، به گونه ای فزاینده، می تواند خسته کننده باشد.

آنچه مشخص است اینکه زندگی هر انسانی مملو از بالا و پائین ها، تلخی ها و شیرینی هایی است که نیاز به صبوری دارد و اگر صبر نباشد، احساس سرخوردگی، آزرده خاطری و ناراحتی ایجاد می شود.

قدرت صبر و تحمل به آرامش بیشتر در زندگی منجر می شود. هرچند آرامش باید درون هر کسی وجود داشته باشد و این آرامش درونی است که به فرد کمک می کند تا قدرت تحمل بیشتری داشته باشد. چرا که طی کردن زندگی بدون صبر و تحمل ممکن نیست. وقتی تحمل شما افزایش یابد، قلب شما حتی به روی آنچه که دوست ندارید، گشوده می شود.

موقعیت های ناخوشایند ممکن است در زندگی شما زیاد باشند. مثلا زمانی که در ترافیک هستید و یا برنامه ریزی سفر شما به هم خورده و یا فرزند شما ناگهان مریض می شود، همه اینها شرایطی است که ممکن است برای هر کسی پیش بیاید و اگر این موقعیتها با صبوری همراه باشند، به شما کمک می کنند تا بهتر و راحت تر سپری شوند.

مزیت دیگری که صبور بودن دارد این است که موجب می شود تا دیگران را بی گناه ببینید. مثلا تماشای عملکرد کودکان اگر با صبر همراه باشد موجب می شود تا هر لحظه بیشتر به این موضوع فکر کنید که کودکان چقدر بی گناه و معصومند. این نوع نگرش زمانی به وجود می آید که مشغول تماشای اذیت ها و مزاحمت های کودکتان هستید. بهتر است اینطور فکر کنیم که با صبور بودن می توان زیبایی های بیشتری را تماشا کرد و از زندگی بهره بیشتری برد.

صبور بودن یک کیفیت قلبی است که می تواند با تمرین کردن تولید شود. برای تمرین هنر صبر،  یک دوره زمانی در مغزتان تعیین کنید. در واقع زندگی یک کلاس درس است و دوره ی تحصیلی آن صبور بودن است. ¹

به هر حال بهتر است از خودتان شروع کنید تا به طور تدریجی متوجه شوید که ظرفیت شما هم برای صبوری کردن، بالاست.

صبر، کیفیت خاصی دارد که موفقیت می تواند عاملی برای تقویت آن باشد. احتمالا تمرین صبر برای آن دسته از افرادی که صاحب فرزندی شده اند، راحت تر است. چرا که در این موقعیت، احتمالات بیشتری برای تمرین هنر صبر به وجود می آید. مثلا در برابر سوالات بی حد و حساب یک کودک سه ساله، باید صبوری کرد و البته برای بازیها و شیطنتهای او هم همین طور.

آنچه مهم است اینکه مسائل کوچک را در زندگی با نگاه ذره بینی بررسی نکنید و سطح تحمل خود را بالا ببرید و بدانید که صبور بودن موجب تغییر نگرش شما در زندگی می شود

به خاطر داشته باشید که می توان به راحتی با یک مشکل کوچک معامله کرد. به شرط اینکه چاشنی صبر و تحمل وجود داشته باشد.چه بسا که این سناریو بدون صبر و تحمل، به اضطرار، استرس و فریاد کشیدن هایی تبدیل شود که اصلا ارزش ندارد.

آنچه مهم است اینکه مسائل کوچک را در زندگی با نگاه ذره بینی بررسی نکنید و سطح تحمل خود را بالا ببرید و بدانید که صبور بودن موجب تغییر نگرش شما در زندگی می شود. با صبوری کردن می توان وقایع زندگی را به سمت خوشایندی هدایت کرد. با صبر کردن موفق خواهید شد تا موقعیت های ناخوشایند و تنش زا را از خود دور کنید. با صبور بودن، یک انسان ساخته می شود و شخصیت او صیقل داده می شود و چنین فردی در لحظه به لحظه زندگی اش، رشد و کمال یابی را در پیش رو دارد. پس تمرین کنید صبور بودن را.

پی‌نوشت:

1- برگرفته از کتاب "در زندگی سخت نگیرید" نوشته ریچارد کارلسون

 بخش خانواده ایرانی تبیان

تقویت شخصیت فرزند به این نیاز دارد که شما بین برخوردهای ویرانگر و برخوردهای سازنده تفاوت قائل شوید. برخوردهای منفی و مخرب شامل کتک زدن و فریاد کشیدن است. اگرچه این روش ها کمک می کنند تا فرزند شما کمی به خود آید ولی اعتماد به نفس او را از میان می برد.

اگر بتوان اعتماد به نفس را به تایر اتومبیل تشبیه کرد، داد زدن بر سر کودک یا کتک زدن او سبب خالی شدن هوای داخل تایر می شود. اگر شما همواره عنان اختیار خود را از دست بدهید و بر سر او فریاد بکشید، حتی اگر او را کتک هم نزنید، احساس همکاری و یا داشتن انگیزه در او به وجود نخواهد آمد.

استدلال‌های آیت‌الله خامنه‌ای در مورد خیانت‌های بنی‌صدر به گونه‌ای بود که در جلسه‌ی نهایی بررسی عدم کفایت سیاسی رییس‌جمهور در مجلس، نمایندگان موافق با عدم کفایت، با در اختیار قرار دادن وقت خود، از ایشان خواستند تا در آن جلسه هم صحبت کنند.

پایگاه اطلاع‌رسانی khamenei.ir به بررسی ترور حضرت آیت‌الله العظمی خامنه‌ای در مسجد اباذر تهران در سال 1360 پرداخته است.

1

با پیروزی انقلاب اسلامی، آمریکا که منافع خود را در ایران از دست رفته می‌دید، تلاش‌های گسترده‌ای را برای براندازی این نظام نوپا آغاز کرد. علاوه بر فعالیت‌های گسترده‌ی جاسوسی و ایجاد غائله‌های قومی در نواحی مرزی ایران که با محوریت سفارت آمریکا در تهران سامان‌دهی می‌شد، سازمان جاسوسی آمریکا (CIA) هم طرح فونیکس (phoenix) را برای مقابله با انقلاب اسلامی مردم ایران طرح‌ریزی کرد. بر اساس این طرح، باید سران نظام نوپای اسلامی از میان برداشته می‌شدند تا جمهوری اسلامی به زانو درآید.

شاهزاده همیشه آرزوی سفر به اروپا و آشنایی با زنان اصلاح طلب آنجا را داشت. وی زمانی که همسر «قوللر آقاسی»(دومین همسرش) بود، با فروش جواهرات خود و با کمک یک زن فرانسوی قصد سفر به اروپا را کرد که با مخالفت سخت خانواده خود و همسرش روبرو شد و ناگزیر از سفر بازماند

یکی از نخستین مدافعان حقوق زنان در ایران، «تاج السلطنه» دختر « ناصرالدین شاه »، مشهورترین پادشاه قاجار است. با وجود تعلق به خاندان سلطنتی، تاج السلطنه جانب حق را فرونگذارد و به انتقاد از اوضاع نابسامان مملکت، عدم توجه به پیشرفت کشور و سیاست های نسنجیده پدر و به ویژه برادرش « مظفرالدین شاه » پرداخت.

با وجود مکتوبات اندک تاریخی در مورد زنان، این شاهزاده قاجار با نوشتن خاطرات خود که در آن دوره از تاریخ، اقدامی نادر از سوی زنان محسوب می شد، کندوکاو در مورد زندگی، سرنوشت، افکار و عقاید خود را برای آیندگان آسان تر نموده است. بسیاری از پژوهش هایی که درباره وی صورت گرفته، برگرفته از دست نوشته ها و خاطرات خود اوست که بخشی از آن به صورت نسخه خطی در کتابخانه مرکزی دانشگاه تهران نگهداری می شود و در سال 1362 ه.ش توسط دکتر منصوره اتحادیه و سیروس سعدوندیان به چاپ رسیده است. این کتاب با اصلاحاتی توسط مسعود عرفانیان به چاپ چهارم رسید.

قاجار بخش وسیعی از صفحات تاریخ سیاسی اجتماعی ایران را به خود اختصاص داده است. زندگینامه بنیانگذار این سلسله پادشاهی؛ یعنی آغا محمدخانٰ موضوعی است که در این نوشتار بدان پرداخته شده است.

خاندان و تولد

آغا محمد خان فرزند محمد حسن خان قاجار است که در 27 محرم 1155 ق(27 خرداد ماه 1121 ش و 17 ژوئن 1742 م )در اشرف مازندران متولد شد. جد وی فتحعلی خان بود که از سرداران سپاه تهماسب دوم صفوی بود و در گرگان حکومت می کرد. او پس از انقراض صوفیه و حمله افاغنه، داعیه حکومت داشت که در سال 1138ق توسط نادرشاه افشار در مشهد کشته شد و حکومت افشاریه ایجاد گشت.

بعد از انقراض افشاریه بود که باز خاندان قجر برای رسیدن به حکومت تلاش نمود و محمدحسن با کریم خان زند در افتاد و در طی یک سلسله درگیری ها عاقبت خان قجر شکست خورد و سر از تنش جدا گشت و پسرانش از جمله آغا محمد خان به اسارت زندیه افتادند. کریم خان حیله ای به کار می برد و از هر قوم و طایفه ای که می دانست میتوانند علیه او قیام کنند چند تن را در اسارات نگه می داشت و با آنها خوش رفتاری می کرد و بدین وسیله خطر آن طایفه را خنثی می کرد. آغا محمد خان نیز در واقع گروگان خان زند از ایل قجر بود. وی را مدتی در تهران و دامغان نگه داشت و سپس به شیراز بردند.

علت بردن او به شیراز این بود که کریم خان حکومت دامغان را به برادر آغا محمد خان یعنی حسینقلی خان داده بود ولی وقتی شروع به تمرد نمود و در 1181ق کشته شد و بدینوسیله آغا محمد خان در محدودیت بیشتری قرار گرفت.

آقا محمدخان شیراز اجازه داشت برای شکار به اطراف نیز برود ولی حق خروج از آن نواحی را نداشت. او به واسطه خدیجه، عمه خویش از اندرونی کاخ شاهی مطلع می گشت و در اواسط صفر 1193 ق وقتی مطلع شد کریم خان در شرف مرگ است، به بهانه شکار از محبس بیرون رفت و پس از 16 سال اسارت شیراز را به قصد شمال ایران ترک نمود. در ورامین مدعی شاهی شد و به استرآباد رفت. در میانه راه مقداری ازمحموله های مالیاتی را غارت کرد و ضبط نمود. از همراهانش در این گریز علاوه بر دو برادرش جعفرقلی خان و مهدی قلی خان، باید از برادرزاده اش باباخان (فتحعلی شاه بعدی) نام برد.

در آن منطقه با کمک ترکمن ها و افرادی از ایل قاجار داعیه حکومت نمود و در یک سلسله نزاع ها توانست استرآباد و مازندران را به تصرف در آورد و از این روی در سال 1195ق در ساری تاج شاهی بر سر نهاد. بعدها نواحی کرمانشاه، کردستان و آذربایجان را نیز به حکومتش ملحق کرد و این همه در زمان تزلزل حکومت زندیه بود.

ولی لطفعلی خان زند به شاهی رسید و تقابل این دو شاه زند و قجر به مدت 15 سال از پر حادثه ترین ادوار زندگی آغا محمد خان است. جنگ های متعددی بین این دو در نواحی جنوبی و مرکزی ایران در گرفت تا اینکه عاقبت آغا محمد خان توانست شیراز را که مقر حکومت لطفعلی خان بود تسخیر کند و شاه زند به کرمان گریخت. آغا محمدخان به سمت کرمان رفت و پس از یک سلسله درگیری در کرمان و بم و خیانت برخی ها به شاه زند، عاقبت باعث برافتادن سلسله زندیه شد و حکومت قاجار را رسما ایجاد نمود.

 فاجعه تاریخی کرمان

مردم کرمان چندبار گرفتار حملات دشمنانه متجاوزان و قتل‌عام قرار گرفته‌اند که آخرین بار آن توسط آغا محمدخان قاجار در سال 1209 هجری قمری صورت گرفت. ماجرا به براندازی دودمان زندیه و پیدایش دودمان پادشاهی قاجار مربوط می‌شود. در حقیقت مردم این سامان قربانی کشمکش و نبرد سرنوشت ساز دو قدرت داخلی یعنی لطفعلی خان زند آخرین بازمانده پادشاهی زند و آغا محمد خان قاجار بنیانگذار سلسله قاجار شدند.

آغا محمد خان در سال 1206 هجری قمری در عمارت کلاه فرنگی شیراز به تخت نشست. طی دو سال بعد میان این لطفعلی خان و آغا محمد خان نبردهای پراکنده یی رخ داد تا لطفعلی خان سرانجام در 1208 بر کرمان مسلط شد. این خبر آغامحمدخان را برانگیخت که کار وی را یکسره کند. لذا در تابستان همان سال وی با لشکری مجهز به کرمان حمله برد و با شکست لطفعلی خان کرمان را تسخیرکرد و به کشتار و قتل‌عام مردم آن دیار پرداخت. بسیاری از مردم را کور کرد و عده زیادی را به طرز فجیعی به قتل رساند. گفته‌اند او دستور داد تپه‌ای از چشمان مردم بسازند.

عده‌ای، تعداد کورشده‌ها را 20 هزار و بعضی دیگر 70 هزار نفر ذکر کرده‌اند. او سربازانش را آزاد گذاشت که هر بلایی می‌خواهند بر سر مردم درآورند. لطفعلی خان نیز که به بم گریخته بود توسط حاکم آنجا دستگیر و تسلیم آغا محمد خان شد. به دستور وی ابتدا لطفعلی خان را کور کرده و سپس به طرز فجیعی به قتل رساندند.

تاج گذاری

آغا محمد خان اگر چه در چند زمان خود را شاه خوانده بود، ولی رسما در رمضان 1210ق در دشت مغان، محل تاجگذاری نادرشاه، تاج گذاری کرد و بعدها در اردبیل مقر سابق صفویه حمایل بست و گویی می خواست بگوید جانشین تمام حکومت های سابق است. از این زمان به بعد بود که تهران به عنوان پایتخت و مرکز ایران شناخته شد.

حمله به تفلیس

آغا محمد خان قاجار در دو نوبت به قفقاز و مناطق شمال غربی ایران آن روز لشکر کشید. در نوبت دوم موفق به گشودن شهر شد و فجایعی را که در کرمان سپاهیان او مرتکب شده بودند در تفلیس نیز مرتکب شدند. علت حمله وی به نواحی قفقاز این بود که «هراکلیوس» حاکم گرجستان خود را به روس ها فروخته بود و بلاد تحت حاکمیت خود را تحت الحمایه روس ها قرار داده بود. ولی آغا محمد خان عقیده داشت که آن نواحی جزو خاک ایران است. او دو بار به قفقاز لشکر کشید و اولین آن در سال 1209ق بود.

حمله به سمت شرق

مشهد محل حکومت «شاهرخ میرزا» فرزند نادر شاه افشار بود و با اینکه افشاریه منقرض شده بود، ولی این پیرمرد درمانده کماکان حاکم این منطقه بود. آغا محمد خان در هجومی که به مشهد آورد، پس از نزاعی کوتاه با ترکمن ها و غارت اموالشان، به مشهد رفته و بقایای افشاریان را اسیر کرد و به حدی شاهرخ فرتوت را شکنجه داد، تا نشانی جواهرات نادر را به وی بدهد و وقتی به آنها دست یافت خود را بر روی آنها می غلطاند. شاه قجر، شاهرخ را کشت و «نادر میرزا»، فرزند شاهرخ را که به هرات گریخته بود، تحت تعقیب قرار داد. آقا محمدخان به بخارا نیز رفته و روس ها را از آنجا بیرون نمود.

کشته شدن

روس ها در زمانی به برخی مناطق قفقاز حمله کرده بودند ولی همواره از شاه قجر واهمه داشتند. آغا محمد خان برای بیرون راندن آنها برای بار دوم عازم قفقاز شد، ولی در همان اوان تزار روس کشته شد و روسیان از قفقاز دور شدند. آغا محمد خان که از شادی در پوست خود نمی گنجید تصمیم گرفت شهر شوشی(شوشا) را که در هجوم نخستین موفق به فتح آن نشده بود، فتح کند. شهر با اندک مقاومتی سقوط کرد ولی در این زمان بر اثر حادثه ای ساده که یک نگهبان یا آشپز مقداری از باقی مانده خربزه یا غذای شاه را خورده بود شاه حکم به قتل او داد و همین باعث شد متهمان برای نجات جان خود جان شاه را بستانند.

یعنی در بامداد 21 ذی الحجه1211 ق(27 اردیبهشت 1177 ش و 17 مه 1798 م) «صادق کُرد شقاقی» و دو تن از همراهانش آغا محمد خان را به قتل رساندند. آغا محمدخان را در شوشا دفن کردند و بعدها وی را به رسم معهود آن عصر به عتبات برده و در نجف دفن کردند.