1. ادخال سرور (شاد کردن دیگران):
تفریحاتی که باعث شاد کردن قلب مؤمنین، به ویژه کسانی که اندوهگین و ناراحت اند، بشود مورد توجه پیشوایان دینی بوده و به عنوان یک امر مستحب تلقی شده است. حضرت علی علیه السلام می فرماید:
مَن أَدخَلَ السُّرورَ عَلَی أَخیِه المُؤمِنِ فَقَد أَدخَلَ السُّرؤُرَعَلَینَا أَهلَ البَیتِ وَمَن أَدخَلَ السُّرؤُر عَلَینَا أَهل البَیتِ فَقَد أَدخَلَ السُرُورَ عَلَی رَسُول اللهَ صلی الله علیه وآله ‏ومَن أَدخَلَ السُروُرَ عَلَی رَسَولِ اللهِ صلی الله علیه وآله فَقَد َسرَّاللهَ وَمَن سَرَّالله کانَ حَقًا عَلَی اللهِ ان یَسُرَّهُ ه وَان یَسکُنَهُ جَنّهً؛(1) کسی که برادر مؤمنش را شاد کند ما اهل بیت را ‏شاد کرده است و کسی که ما اهل بیت را شاد کند رسول خدا صلی الله علیه وآله را شادمان نموده است و کسی که رسول خدا را صلی الله علیه وآله را شاد کند خدا را شاد کرده است و کسی که خدا را شاد کند بر خداست که او را شاد کند و او را در بهشتی سُکنی دهد.

امام خمینی (ره)
امام خمینی(ره) به کرات در سخنرانی ها و پیام ها و به طور بارزی در وصیت نامه خودشان به شیوه های رسوخ غرب در فرهنگ زمان طاغوت می پرداختند که به بررسی آن می پردازیم:
۱. عقب نگه داشتن و استعماری کردن مراکز آموزشی (دانشگاهها و حوزه های علمیه)
«از توطئه های بزرگ آنان به دست رفتن مراکز تعلیم و تربیت خصوصاً دانشگاههاست که مقدرات کشورها در دست محصولات آنهاست»[۱]
از جمله اهداف استعمارگران در دانشگاهها، برداشتن روحانیون از سر راه منافع نامشروع آنان است، زیرا با تسلط بر دانشگاهها و پیاده کردن افکار و اخلاق استعماری، هم روحانیون منزوی می شوند و هم نسل تحصیل کرده چندان زیر بار افکار و اخلاق نخواهد رفت و در نتیجه روحانیت از صحنه خارج خواهد شد و هم چنین با تربیت نسل جدید طبق دلخواه استعمارگران و بی تفاوت بارآوردن جوانان و بلکه بی دین نمودن آنان، استعمار می تواند به راحتی با کمک ایادی بی دین و خائن خود، آنان را در رأس کارهای مهم و استراتژیک بگمارد و آنها نیز حافظ منافع بیگانگان باشند و کشور را تحت سلطۀ شرق یا غرب قرار دهند. باید توجه نمود که روش برخورد استعمارگران با روحانیون و مدارس علوم اسلامی با روشی که آنها در دانشگاهها و دبیرستانها دارند، متفاوت است.

تغییرات فرهنگی در پی ارتباطات نامحدود مجازی
تغییرات فرهنگی در تمام جوامع دنیا تأثیر متفاوتی دارد. در جامعه‌ای که اساساً دینی است، تغییرات فرهنگی بنیادی است. به همین دلیل، ارتباط کاربران نیز بنیادی می‌شود. برای مثال، هویت خود را پنهان می‌کنند و به صورت کاذب وارد می‌شوند، این ارتباط می‌تواند بر روی فرهنگ مؤثر واقع شود، اما نه به صورت یک‌شبه، بلکه به تدریج و آرام‌آرام تأثیر می‌گذارد.
دکتر «غلامرضا آذری» دارای مدرک کارشناسی برنامه‌ریزی اجتماعی، کارشناسی ارشد علوم ارتباطات اجتماعی گرایش تحقیق در ارتباطات و دکترای تخصصی علوم ارتباطات اجتماعی است. وی محقق و مترجم، مدرس و تحلیل‌گر مسائل و مفاهیم کلیدی حوزه‌های «فلسفه‌ی ارتباطات»، «تاریخ، روش و نظریه‌های ارتباطات» و «سینما و ارتباطات» است و در این زمینه کتاب‌ها و مقاله‌های علمی و پژوهشی فراوانی دارد. او تاکنون کتاب هایی چون «تاریخ تحلیلی علم ارتباطات»، اثر اورت میچل راجرز؛ «مطالعات انتقادی ارتباطات»، اثر هانو هارت؛ «زندگی و پیشتازان علم ارتباطات»، اثر ویلبر شرام و آثار ارزشمند دیگری را در زمینه‌ی علم ارتباطات ترجمه کرده و در حال حاضر، به تدریس و پژوهش و ترجمه در این حوزه مشغول است. درقسمت قبل به بررسی تفاوت های موجود میان مخاطب و کاربر پرداختیم و ضمن تعریف جداگانه ای از هریک نقش رسانه های جدید در شکل گیری کاربر به جای مخاطب را طرح کردیم. در این قسمت به بررسیآمار و چگونگی استفاده‌ی کاربران ایرانی از شبکه‌های مجازی و تأثیر آن بر فرهنگ ایرانی خواهیم پرداخت.

سبک زندگی، طرز زندگی(۲)
اشاره: در نوشتار پیشینِ این سلسله متون که با موضوع «سبک زندگی، طرز زندگی» نگاشته می‌شود، مقدمه‌ای بود از بحث سبک زندگی و معرفی مفهوم طرز زندگی که به عنوان نوع و نحوه زندگی کردن، بسته به سلایق، مکان زندگی، آداب و رسوم و... مطرح شد. قصد آن داریم تا بتوان در این نوشتار و نوشتارهای بعدی، نمونه‌ها و مثال‌هایی بیان کرد که در درجه اول یادآوری باشد برای راه و روش زندگی کردن ما و پدران ما که منطبق است بر اصول اسلامی و ایرانی، و در درجه دوم، طرح موضوعاتی باشد برای اندیشیدن بیشتر و شاید به کار بردن آن به عنوان یک طرز زندگی جدید در یک زندگی ایرانی اسلامی در دنیای مدرن. البته همین جا بحث عریض و طویل «زندگی اسلامی در دنیای مدرن» مطرح می‌شود که سلسله نوشتاری جداگانه می‌طلبد برای اثبات این که اسلام، مدرنیزم و سنتیزم! نمی‌شناسد و برای اجرای احکام آن، زمان و مکان معنایی ندارد.
انتخاب‌های ما در زندگی در حیطه طرز زندگی، انتخاب‌های کوچک و بزرگی است. از طرز ازدواج (به مثابه یک طرز زندگی) و انتخاب شغل گرفته تا نوع پوشش و حتی چگونگی راه رفتن (هرچند با اهمیت، اما به عنوان یک طرز زندگی بسیار ظریف) همه و همه انتخاب‌هایی هستند که به عهده ما گذاشته شده‌اند.
انتخاب‌های بزرگتر به نوعی راه را برای انتخاب‌های کوچکتری که قرار است در یک سبک زندگی بگنجند و ما را به هدفمان برسانند، هموارتر می‌کنند و از این سو دارای اهمیت بیشتری نیز هستند. انتخاب شغل از این میان یکی از اولویت‌های زندگی هر شخص است و چارچوبه‌ی بسیاری از المان‌های طرز زندگی ما را شکل می‌دهد.
شغل ما ابعاد مهمی از زندگی ما را ترسیم می‌کند. از نظر زمان، معمولا شغل بیشترین زمان را از فعالیت‌های شبانه روز به خود اختصاص می‌دهد. حتی در بسیاری از موارد، به طور میانگین مراودات ما با همکارانمان بیشتر از اعضای خانواده‌مان است. زمان، شاید مهم‌ترین عاملی باشد که خود به خود ما را در راستای انتخاب‌هایی برای طرز زندگی‌مان قرار می‌دهد که با آن همخوانی داشته باشد.
فرض کنید نوع شغل ما ایجاب کند تا ما  مجبور باشیم قبل از طلوع آفتاب از منزل به سمت محل کارمان حرکت کنیم. این را مقایسه کنید با شغلی که ایجاب می‌کند که ما تا اواسط روز از منزل خارج نشویم. باید متذکر شوم که اینجا اصلا بحث خوب یا بدی یک شغل نیست، اما واضع است شغل نوع اول، خود به خود انسانی سحرخیز را تربیت می‌کند که اقامه نماز صبح در پر فضیلت ترین زمان آن را نیز در پی دارد. این دقیقاً همان طرز زندگی اسلامی است. اینکه ما در حیطه اختیارات خود، شغلی انتخاب کنیم تا بتوانیم فرایض دینی مان را بهتر و به موقع‌تر انجام دهیم.
همین زمان در جاهای دیگر هم خودش را نشان می‌دهد. اگر طبق سفارش معصومین (علیها السلام) اوقات روزمان را به هشت ساعت کار، هشت ساعت تفریح و هشت ساعت استراحت (که در قالب سبک زندگی قرار می‌گیرد) تقسیم کنیم، انتخاب شغل نقش تعیین کننده‌ای ایفا می‌کند. انسانی که خوب کار کند، یعنی در زمان خوب و مناسب و به اندازه و مفید کار کند، می‌تواند خوب به تفریحش برسد، با خانواده باشد، صله رحم به جای آورد، در نماز جمعه حضور پیدا کند و صد البته خوب استراحت کند و شب هنگام راحت و با آرامش سر بر به بالین بگذارد تا روز بعد را بهتر از روز قبل رقم بزند.
از بُعد زمان، کار کارمندی قابل ستایش است. نظم و ترتیبی که در کارمندی هست، در هیچ شغل دیگری نیست. این که انسان این قدر دقیق بتواند ساعات شبانه روزش را تقسیم بندی کند و دقیقاً ساعات کارش مشخص باشد، مسلماً بهتر از موقعیت‌هایی هست که شغل آزاد، بسته به عوامل بیرونی برای انسان ایجاد می‌کند.
کارمند باید به وقت سر کارش حاضر شود و این یعنی وقت شناسی و البته در مواردی که ساعت کاری از صبح زود آغاز می‌شود یعنی سحر خیزی. کارمند زمان مشخصی دارد برای استراحت میان وعده‌ای، صرف ناهار یا اقامه‌ی نماز. حتی از چند نظر دیگر هم کارمندی یک سر و گردن از شغل‌های دیگر بالاتر است. این که انسان در محیطی کار کند که هم زیردست داشته باشد و هم رئیس، رابطه خود را با دون خود و همچنین با مافوق خود بداند، درک او از رابطه بنده و خداوند هم بهتر است. البته این موارد الزام آور نیست و بیشتر جنبه معرفتی دارد که جای طرح آنها در این نوشتار نیست. چرا که هدف ما از این نوشتارها بیان نمونه‌های ملموس از یک طرز زندگی ایده‌آل است.
کارمندی اما معایبی هم دارد. کسی که همان بُعد معرفتی را نداشته باشد، ممکن است کار کارمندی، توکّلش را به خداوند متعال کم کند. حقوق به موقع و سر وقت، بیمه تمام و کمال و حتی همان رابطه رئیس و مرئوسی که در محیط کار است باعث می‌شود تا کارمند زندگی‌اش را یک بُعدی و بر اساس همان حقوق مشخص ببندد و روزی‌اش را از رئیسش طلب کند. اینجاست که نقش کاسب به عنوان حبیب اللهی مشخص می‌شود. کاسبی که کارش را با توکل بر خدا شروع می‌کند و نمی‌داند تا پایان روز، خداوند چه مقدار روزی را برای او رقم زده است. مدیریت درآمد کاسب و همچنین مدیریت زمان او به مراتب سخت‌تر از یک کارمند است.
ماهیت شغل هم رابطه بسیار نزدیکی با سبک زندگی دارد. این که شغل چه میزان برای مردم و جامعه سودمند است و این که آیا صاحبان شغل‌های کاذب هم با دیگران برابری می‌کنند، موضوع این قسمت از نوشتار است. یک معلم را مقایسه کنید با یک دلال ارز. البته که هر کدام در جامعه نقشی ایفا می‌کنند، لکن اولی آینده ساز یک جامعه و مقدمه ساز نیروهای کشور است و دومی جز در افزایش تورم و ضربه به اقتصاد کشور کاری از پیش نمی‌برد. ماهیت این دو شغل با هم متفاوت است و به تبع آن، نتایجی از آنها حاصل می‌شود که ما می‌توانیم نمونه‌های آنها را در طرز زندگی این دو شاغل ببینیم. البته همان طور که در نوشتار پیشین پیرامون چیستی و چرایی «سبک زندگی و طرز زندگی» بیان شد، ما دسته‌بندی شغل‌های حلال و حرام را در حیطه سبک زندگی می‌دانیم و اینجا به آن اشاره نمی‌کنیم. مقصود از شاغل کسی است که مسلمان است و در سبک زندگی اسلامی به دنبال یک طرز زندگی مناسب می‌گردد و با انتخاب شغل می‌خواهد خود را به ایده‌آل نزدیک‌تر کند.
کم کاری و مضایقه در کار هم به حوزه طرز زندگی بر می‌گردد. این مورد در تمام شغل‌ها خود را نشان می‌دهد و بسته به نوع شغل می‌تواند متفاوت باشد. کارمند در پشت میز کار خود و در پاسخ گویی به مراجعه کننده مسئول است. کاسب در مقابل کم فروشی یا گران فروشی مسئول است. معلم در مقابل مقدار تدریس یا حتی اخلاقش در کلاس درس مسئول است، نویسنده هم در مقابل سیاه کردن صفحات و زمانی که مخاطب برای مطالعه‌ی نوشته‌هایش می‌گذارد مسئول است.
در پایان جا دارد از شغل شریف خانه داری هم ذکری بشود. شغلی که به ظاهر زحمت و درآمدی ندارد اما به شدت شغل سختی است که نیاز به وقت شناسی دارد. شغلی است که نمی‌توان در آن کم گذاشت. کم کاری در شغل خانه داری سست کردن بنیان خانواده را در پی دارد. اجر خانم خانه‌دار آنجایی مضاعف می‌شود که در کنار کار بالاقوه‌ی خانه‌داری، به کمک شوهر بیاید و در بیرون از منزل هم کار کند.
این که کار را هماره قرین با عبادت دانسته‌اند، همین جا خود را نشان می‌دهد. انسان مسلمان در انتخاب شغل خود حساس است و در حیطه اختیارات و توانایی‌های خود، سعی می‌کند تا بهترین کاری را برگزیند تا علاوه بر خیر دنیا، سعادت آخرت را هم در پی داشته باشد.

سبک زندگی، طرز زندگی(1)
در سلسله‌ی نوشتارهایی با پیش‌عنوانِ «سبک زندگی، طرز زندگی» که متن پیش رو، اوّلینِ آن خواهد بود، قصد دارم در درجه اول، آن مبحث را بازنشر کنم که فکر می‌کنم جای خالی آن بسیار احساس می‌شود و در درجه دوم، نمونه‌هایی ساده و کوچک را از زندگیِ اسلامی ایرانی خودمان یادآوری کنم تا یادمان نرود داشته‌هایی که جلوی چشم‌مان هست و آن‌ها را نمی‌بینیم.از اوایلِ دهه‌ی هشتاد شمسی بود که موضوع سبک زندگی با همین عنوان در کشور ما مطرح شد و کم کم بین مردم جای خود را یافت. عبارتی که تا قبل از آن، رنگ و بویی نداشت و برای ملت ایران جز سبک زندگیِ انقلابی و غربی، سبکِ دیگری از زندگی معنایی نداشت. نوع زندگی اول که در کلمه‌ی انقلابی خلاصه شده، عبارت بود از همان ملاک‌ها و معیارهایی که با احکام اسلام و روحیه ایرانی سازگاری دارد. دومی امّا مخالف آن، نوعی از زندگی کردن را شامل می‌شد که از روش گرفته تا هدف، بر مبنای تفکری کاملاً دنیوی پایه‌گذاری شده بود که غیب و معنا در آن جایی نداشت.